Ruil (PD)

‘Het is een industrie, snap je?’ zei Vasile op droge toon. ‘Een ruil. Jij hebt iets wat mannen bevalt en daarvoor betalen ze je. Simpeler kan het niet.’ Hij opende de deur voor Mirela en liet haar met een handgebaar voorgaan. Ze kon zijn zware lijf maar net passeren. Hij rook naar zweet.
De kamer waar ze binnenstapte was klein, zonder ramen. De ruimte werd voor een groot deel in beslag genomen door een bed met een mintgroen laken over het matras, er lagen wat rode kussentjes in hartjesvorm op. Op de muur was roze behang met een patroon van witte stippen aangebracht. De banen behang liepen niet helemaal loodrecht naar beneden, waardoor het leek of de muren naar voren helden. Aan het voeteneinde van het bed stond een computer en beeldscherm met een cameraatje op de bovenrand gemonteerd. Elektriciteitssnoeren en kabels lagen slordig op de grond. Net aderen, dacht Mirela.
‘En? Wat vind je er van? Naar je zin?’ Vasile stond nu bijna tegen haar aan en keek tevreden rond. ‘Vorig jaar zelf nog helemaal opgeknapt.’
‘Wel goed… Denk ik,’ zei Mirela aarzelend. Ze keek op naar het plafond, waar een kaal peertje hing dat de ruimte een kille sfeer gaf, ondanks de mierzoete kleurtjes van de kussens en het behang. ‘Ik weet niet. Misschien kan ik…’
‘Wat nou. Heb je iets te zeuren? De anderen zouden een moord doen voor deze kamer. Luister, je kan ook thuis aan de slag, maar zoek dan maar zelf uit hoe je moet beginnen.’ Vasile schudde zijn hoofd, waarbij zijn massieve onderkin golvend meebewoog. ‘Als het je niet bevalt, daar is de deur.’
‘Sorry, zo bedoelde ik het niet. Het is al goed.’ zei Mirela gedwee.
Vasile zei niets en keek haar strak aan. Ze keek weg van hem. Ze wilde niet nu al gedonder krijgen met haar nieuwe baas.
‘Weet je wat ik denk? Je bent al net als de rest. Allemaal studeren ze of hebben een kind te onderhouden omdat hun vent er na een keer raak schieten zo nodig vandoor moest gaan op zoek naar een nieuwe wijf. Wat doe je?’
‘Wat ik doe?’ Mirela snapte niet waar hij heen wilde.
‘Heb je niet gehoord wat ik net zei? Kind? Studie? Je hebt toch geen afwijking dat je dit zo graag wilt doen?’ zei Vasile.
‘Kunstgeschiedenis. Ik ben net dit jaar…’
‘Een keer raden. Je pappie en mammie kunnen je niet helpen en van een kassabaantje betaal je je studie niet. Je hebt mazzel. Met zo’n lijf geen gebrek aan aandacht en die camera went wel. Verdient lekker ook. En je hoeft die gasten met geen vinger aan te raken. Ik betaal niet slecht, dat weet je anders was je hier niet. Kun je mooie spulletjes kopen voor jezelf. Je ouders af en toe wat toestoppen.’ Hij grijnsde.
Mirela wilde over haar overleden moeder beginnen, maar het had geen zin.
Vasile worstelde zich met zijn dikke benen een weg door de smalle doorgang tussen de muur en het bed door en ging aan de andere kant van het kamertje voor haar staan. Even dacht Mirela dat hij op het ielige klapstoeltje dat in de hoek stond zou gaan zitten. Ze zag hem er al doorzakken, maar hij bleef staan en wees naar iets opzij van haar, verstopt achter de openstaande deur.
‘Wastafel,’ zei Vasile. ‘Kun je je opfrissen als je klaar bent. Het hangt van jezelf af hoe hard je dat nodig hebt. Wat is je naam?’
‘Naam? Mirela, dat wist je…’
Vasile zuchtte overdreven.
‘Je schermnaam. Wat anders?’ zei hij.
Mirela aarzelde even.
‘Makememoan’ antwoordde ze zacht. Ze keek naar haar voeten.
‘Jezus, had je niet iets anders kunnen bedenken? Makememoan, hoe kom je daar bij?’
‘Sorry, ik wist niks beters. Anca heeft me geholpen.’
‘Anca… die trut altijd met haar goede ideeën. Ze doet haar werk goed, maar soms… Heeft ze je al laten zien hoe dat ding daar werkt?’ Hij  knikte met zijn hoofd richting de computer.
‘Ja, vanochtend heeft ze me al wat tips gegeven. Ze komt straks kijken als ik aan het werk ben.’
‘Mooi.’ Vasile oogde weer tevreden. ‘Hoe oud ben je?’
‘Eenentwintig.’

‘Maak daar maar achttien van. Die lui zien ze het liefst jong. Dan kunnen ze het krijgen ook. Anca laat wel zien hoe je je leeftijd instelt op die computer.’
‘Je bent wel kaal, toch?’ Zijn ogen priemden in haar kruis. Mirela knikte gehoorzaam.
Vanochtend had ze daar alles met een te stomp scheermesje weggehaald. Ze was te gehaast geweest om het goed te doen. Het voelde nog steeds branderig.
‘Wat als ik naar de wc moet?’ vroeg ze plots beschaamd.
‘Je hebt ’s middags een half uur pauze. Als je eerder moet hou je het maar op of je geeft die gasten een show die ze nog lang zal heugen. Maar de troep ruim je dan zelf op. Als ik je een tip mag geven. Zorg dat je gepiest hebt voor je begint. Als je bloed, hoef ik je hier niet te zien, maar dan verdien je ook niks.’
Mirela zweeg.
‘Je kunt aan de slag voor mijn part,’ zei Vasile. Hij schuifelde moeizaam terug tussen het bed en de muur door.
‘O ja, nog een ding,’ zei hij in de deuropening. Hij stond nu vlak bij haar.
‘Zo af en toe kom ik kijken hoe je het doet. Ik had het je ook niet kunnen zeggen, maar ik ben een eerlijk man, snap je. Ik wil zien of je dat lijf van je een beetje aan het werk zet. Een ruil, weet je nog?’ Hij legde zijn hand onder haar kin en dwong Mirela hem aan te kijken. ‘Als je daar een beetje ligt droog te wrijven, kun je voor mijn part wegblijven. Ik wil natte vingerwerk zien.’ Hij lachte om zijn eigen gevatte opmerking en gaf haar een paar zachte tikjes op haar wang.
Behoedzaam sloot Vasile de deur achter zich. Hij kwam straks vast al kijken, dacht Mirela. Dit was voor nu de beste optie om snel geld binnen te halen. In ieder geval een paar weken proberen, had Mirela zich voorgenomen. Ze keek naar boven. Jammer, ze had graag een lampenkap aan het plafond willen hangen om haar werkplek een beetje eigen te maken.
   Langzaam kleedde Mirela zich uit en vouwde haar kleren over het stoeltje. Ze dacht weer aan haar moeder. Het matras voelde koud toen ze er op ging zitten.