Monsterverbond (PD)

Vandaag is een dag van gekken. Alleen ze jubelen in stilte. Anton is niet zo gek als hij er uit ziet, dus het moet gezegd.
‘Het is de dag van de gekken,’ zegt hij niet in het bijzonder tegen iemand in de recreatieruimte, maar meer tegen de collectieve geest van de zaal. Niemand reageert. Ze jubelen, zie je wel, denkt Anton.

Pikorde (PD)

‘En nu we het toch over seks hebben. Ik wil godverdomme ook wel weer eens gepijpt of afgetrokken worden,’ riep Mike.
Lizet bleef even stil. Dit had ze zien aankomen. Al een tijdje. Een ruzie om niets en hij gooit eindelijk zijn pik in de strijd. Dat wat er tussen hen in stond.

Commode (PD)

Het was een rumoerig stel. Altijd al geweest, sinds ze een paar jaar geleden naast Pieternel waren ingetrokken. En nu was er dat pasgeboren kind van die twee. Het aanhoudende gehuil ’s nachts, deed alle voorgaande geluidsoverlast verbleken. Ze hadden de kinderkamer precies aan de andere kant van Pieternels slaapkamer ingericht. Alleen de muur tussen hun woningen scheidde haar van het helse creatuur.

Ruil (PD)

‘Het is een industrie, snap je?’ zei Vasile op droge toon. ‘Een ruil. Jij hebt iets wat mannen bevalt en daarvoor betalen ze je. Simpeler kan het niet.’ Hij opende de deur voor Mirela en liet haar met een handgebaar voorgaan. Ze kon zijn zware lijf maar net passeren. Hij rook naar zweet.
De kamer waar ze binnenstapte was klein, zonder ramen. De ruimte werd voor een groot deel in beslag genomen door een bed met een mintgroen laken over het matras, er lagen wat rode kussentjes in hartjesvorm op.

Djinn (PD)

In het donker kon je het eiland niet zien, maar Abass wist dat het dichtbij was. De belofte van een nieuwe wereld. Eenmaal op het eiland van de blanken zouden ze werk krijgen. Een dak boven hun hoofd. Misschien een auto kopen. Een keer had hij er zelf een gezien vlakbij hun dorp. Er zaten twee blanke mannen in. Hij had de mooiste verhalen over het eiland gehoord. Om zijn droom waar te maken, moest hij met Kalu en Bilal, zijn twee zonen, nog een nacht en een dag wachten voor ze de oversteek zouden maken.

Mus (PD)

“Dus ik zeg tegen God: ‘God, als u mij hoort, ik smeek u. Zorg alsjeblieft dat mij zussie beter wordt.’” zei Wim.
“En? Wat zei die?” vroeg ik.
“Niets. Of, nou ja, een paar dagen later gaf ‘ie me een teken. Denk ik.” Wim haalde zijn schouders erbij op.

Glimp (PD)

‘Ik sprak gisteren een oudere vrouw die als twee druppels water leek op een studievriendin van mij van vroeger.’
‘Misschien familie van elkaar?’
‘Nee, onmogelijk. Maar de gelijkenis tussen die zeventigjarige dame en haar was zo treffend. Ik werd er bang van en heb het gesprek snel afgekapt, omdat ik het niet kon verdragen.’

‘Lig’ (PD)

Elke ochtend, behalve in het weekend en op woensdag, brengt de trein Bessel van spoor 1 naar het station van de grote stad, waarvandaan hij maar een stukje hoeft te wandelen naar de werkplaats. Bessel doet het liefst wasknijpers of anders is dozen inpakken ook goed. ‘s Avonds komt hij, terug uit de stad, weer aan op spoor 2. Vandaag hoopt hij op wasknijpers.

Het troniekabinet (PD)

Isolde moest honderden gezichten hebben gezien in de uren dat ze had gewacht op het station. Maar het mannengezicht dat ze zocht, zat er niet bij. Een keer dacht ze er op een afstand een glimp van op te vangen. Maar de opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen het een volkomen onbekende bleek te zijn die naderde.

Garage (PD)

Soms was Bill in zo’n euforische staat dat de seconden, minuten, uren en dagen die de mens vooruit beweegt, volledig aan hem voorbij gingen. In ieder geval bleven de melk en koekjes die zijn moeder regelmatig bracht onaangeroerd voor de door hem vergrendelde garagedeur staan.

Nummer 267 (PD)

Norman móest het huis aan de Prinsengracht met eigen ogen zien, voordat hij morgen terugvloog naar Atlanta. Dat was hij de geschiedenis schatplichtig, vond hij. In zijn haast om er te komen, sleepte hij zijn reismaat Connor mee.

Atatürk (PD)

“Je hebt wat gedaan?” Tuygun keek Kemal aan met een mengeling van verbazing en een schaterlach die op doorbreken stond.
“Ben je doof? Dat heb ik je toch net verteld. Trouwens, wist ik veel,” antwoordde Kemal, terwijl hij voelt of de wattenpropjes nog goed op hun plek zitten in zijn neusgaten.

Oceaanblauw (PD)

Een jaar geleden leek de sleur waarin Ilona tot dan leefde voorgoed voorbij. Ze had een pact gesloten met Olivier. De beknelling van haar dagelijkse wederwaardigheden zou plaats maken voor een ravissant bestaan ver weg.

De blindganger (PD)

Was het door het vele turen gekomen, dan moest de pijn in Kamiels ogen al lang verdwenen zijn. Hij had zijn twee kijkers nu al tijden ontzien. Nee, hier was iets fundamenteels aan de hand, dat in niets vergeleken kon worden met zoiets banaals als overmatig en geconcentreerd staren – beroepsmatig of anderszins. Kamiel kon niet anders concluderen dan dat zijn paar ogen de versleten voetveeg van zijn binnenste waren geworden.

De bluf van Bergonzi (PD)

Het zwart leren ooglapje had een magische aantrekkingskracht op Thomas. Het had iets afstotends, maar hij kon het niet laten er telkens naar te kijken. Even deed het hem denken aan zijn eigen stinkende zweetvoeten, waar hij altijd vol afschuw aan rook, maar hij het niet kon laten er nog een paar keer aan te ruiken. Dat stiekeme genot was bij dit ooglapje misplaatst, hield Thomas zichzelf een paar keer voor om vervolgens dwangmatig naar het goede rechteroog van de man te kijken. Toch was hij blij dat hij de onbekende op wiens linkeroog het donkere lapje rustte, was tegenkomen.

Het tragische besluit van Thomas (PD)

De stilte in Thomas’ huis was anders. Als een dreigende onrust had het sluipend bezit genomen van de door hem ooit zo gekoesterde leefruimte. Het deed de geluiden die in dezelfde ruimte als de stilte hun eigen recht van bestaan hadden in opstand komen, alsof ze doordrongen waren van de verbroken status quo. Maar in plaats van te verstommen, kozen ze in hun gevecht voor een gepijnigd opdringen aan Thomas.

Petrichor, of het verhaal van Frank Treuren (MW)

De havo was gevestigd in een hoog gebouw van bruine baksteen. Op de eerste verdieping was het Aardrijkskundelokaal. Elke les weer verloor Frank Treuren zich in de grote wandkaarten. Ruhrgebied, Peelhorst, Formatie van Tegelen. Op de woensdagmiddagen was er tekenles gelijk na de Aardrijkskunde. Alleen op deze dag zorgde Frank ervoor als eerste bij de deur te zijn na het klinken van de bel. Bij het aflopen van de brede trappen naar het tekenlokaal ontmoette hij haar dan. Claudia Verburg. Zijn voeten raakten de treden niet meer wanneer zij langs liep. Op sommige dagen sloot Frank zijn ogen als ze passeerde. Hij kon haar ruiken. Claudia’s geur kwam, zonder dat zij daar erg in had, in hem. Via zijn neusgaten nam hij bezit van haar. Veel onuitwisbaarder dan kijken was dit ruiken. Een blik was vluchtig, maar geur was stoffelijk. Zodat ze op een goede dag samen zouden zijn. De wandkaarten en de geur van Claudia Verburg werden de iconen uit het tweede jaar op de havo van Frank Treuren.

Teken van leven (PD)

De envelop had twee dagen ongeopend op de eettafel gelegen, voordat Roman Welltrec de moed bij elkaar had geraapt het te openen. Het was het handschrift op de voorkant van de envelop dat hem deed twijfelen en hem angst inboezemde. Vijfendertig jaar geleden zag hij die sierlijke, maar fragiele pennenstreken voor het laatst. Hij had gehoopt die nooit weer terug te zien.