De hospita (MW)

Hans was blij dat hij zich na een jeugd van intellectuele droogte eindelijk aan de studie van zijn dromen kon wijden. Al had hij er wel voor naar een andere stad moeten verhuizen. Nadat hij met moeite afscheid had genomen van het ouderlijk huis, betrok hij een kleine kamer op de eerste verdieping in de rijtjeswoning van Hennie. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Hans niet echt naar de stad van zijn universiteit was verhuisd. Hennie woonde in een van de vele voorsteden. Maar het was niet ver van de campus en aan het stadse leven had Hans weinig behoefte. Zijn kamer was niet groot. Gelijk rechts bovenaan de trap was het een klein vertrek wat hij moest delen met de CV-ketel. De nog vrije hoek van de kamer, onder het schuine dak, was voor Hans. Hij had er zijn bed en een stapeltje kleren en onder het raam juist voldoende ruimte voor zijn studieboeken. Studeren deed hij in de bibliotheek en eten deed hij in de mensa. De kamer voldeed precies aan zijn bescheiden wensen.
Minder bescheiden waren de wensen van Hennie. Als Hans ’s avonds thuis kwam, zat zij getrouw in haar fauteuil in de woonkamer. Zodra ze de deur hoorde dichtslaan, riep ze met haar schorre stem vanuit de kamer.
‘Is dat Hans? Kom je nog even bij Hennie?’
Liever ging hij gelijk naar boven, maar toch voelde Hans zich bezwaard om zich elke keer met een excuus er van af te maken. Elke avond hing hij daarom met een ingehouden zucht zijn jas op om zich daarna naar de woonkamer te begeven. En daar zat zij, minstens 160 kilo en altijd gekleed in een roze huispak van badstof. Naast haar stoel stond een wiebelig tafeltje met een asbak en een dagvoorraad zelfgerolde sigaretten. Zelf gerold door Hans, want dat was de eerste reden waarom ze hem in de kamer liet komen.
‘Hoe was je dag, schat,’ vroeg ze.
‘Goed Hennie,’ antwoordde Hans beleefd, ‘ik heb gestudeerd.’
‘Dat is fijn jongen,’ zei Hennie glimlachend, ‘zeg, nu je hier toch staat …’
Hans ging aan de eettafel zitten. Alles stond al klaar. Een grote zak voordelige sigarettentabak, een doos filterhulzen en een plastic schuifapparaat om eenvoudig sigaretten te vullen. Hij legde een filter in het apparaat, vulde het met wat tabak en – klik- klak- een sigaret schoof op tafel. Zo ging Hans een tijdje zwijgend door tot er een flinke stapel sigaretten voor hem lag. Hennie zat neuriënd, de handen op haar omvangrijke buik gevouwen, in haar stoel. Na de laatste klik-klak bromde Hennie instemmend.
‘Zo jongen, nu kunnen we weer even vooruit. Dank je wel hoor.’
‘Graag gedaan, Hennie,’ zei Hans beleefd, ‘als u het niet erg vindt, wou ik nu graag naar boven gaan.’
‘Ik snap het jongen,’ zei Hennie, ‘je wilt natuurlijk nog even studeren.’ Ze drukte zich moeizaam omhoog uit haar stoel en keek vermoeid om naar Hans: ‘zou je nog zo vriendelijk willen zijn me een sigaret te brengen? Dat zou heel aardig van je zijn.’
Hans stond op en pakte een stapeltje sigaretten. Traag liep hij naar Hennie en legde het stapeltje behoedzaam naast de asbak.
‘Dank je jongen,’ zei Hennie, ‘kun je er eentje voor me aansteken?’
Hans pakte een sigaret en een lucifer en bereidde zich voor op de tweede reden waarom Hennie hem naar de kamer had geroepen. Terwijl hij de sigaret aan probeerde te steken, voelde hij de hand van Hennie die langs de binnenkant van zijn dijbeen streelde.

‘Ach jongen, wil je echt niet nog even bij Hennie blijven,’ zei ze terwijl ze haar hand langzaam omhoog bewoog.
Hans voelde de golf van kippenvel tussen zijn benen doorschieten en langs zijn ruggenwervel naar boven komen. Hij stak de brand in de sigaret, gooide de lucifer in de asbak en stak de smeulende sigaret tussen de lippen van Hennie.
‘Hier is uw sigaret, ik moet echt gaan,’ zei hij. Snel haastte hij zich de kamer uit, ging naar boven, vluchtte zijn kamer in en trok de deur achter zich dicht. Hij plofte neer op zijn bed, licht hijgend van de inspanning. Even was het stil. Toen sprong de CV-ketel aan. Hennie had de verwarming aangezet.

Vijf avonden in de week bezocht Hans de woonkamer van Hennie om sigaretten te rollen en kort betast te worden. Totdat hij tijdens een warme week in het voorjaar op een avond niets hoorde toen hij thuiskwam. Hans hing zijn jas op en stond stil in de gang om te luisteren.
‘Hennie?’ vroeg hij zacht.
Geen geluid. Hij bleef nog even stilstaan en herhaalde zijn vraag. Niets. Ongevraagd stapte hij de woonkamer binnen. De grote fauteuil was leeg. Er zaten enkele schroeiplekken in de donkere velouren bekleding. De asbak op het wiebelige tafeltje was tot de rand gevuld. In de kamer heerste een bedrukte stilte. De gordijnen waren half gesloten en de ramen waren dicht. Hans liep naar de keuken, daarna naar de kelder en de logeerkamer beneden. Er was niemand. Hennie was weg. Hans wist eigenlijk niet hoe zij haar dagen vulde, maar in de drie jaren dat hij nu bij Hennie woonde, was zij nog nooit een avond van huis geweest. Misschien was zij boven. Hij klom de trap op en riep opnieuw haar naam. Hij keek in de badkamer en daar zag hij tot zijn schrik de roze badstof van haar huispak op de grond liggen. Het raam van de badkamer was open. Hij haastte zich naar het open raam en keek naar buiten, half verwachtend dat hij Hennie levenloos onder het raam op het terras zou zien liggen. Maar dat was niet zo. Behalve de standaard voor de parasol was er verder niets in de met grindtegels bestraatte tuin. Hans liep de overloop op en opeens hoorde hij een zacht gekraak. Het kwam uit zijn kamer.
‘Hennie,’ zei hij nogmaals.
‘Is dat Hans,’ klonk zacht het antwoord uit de kleine kamer, ‘kom je nog even bij Hennie?’
Hans voelde zijn adamsappel op en neer bewegen in zijn keel. Langzaam liep hij naar de deur toe en drukte de klink omlaag. Daar was Hennie. Ze lag op haar rug en strekte haar armen uit naar Hans die als aan de grond gespijkerd in de deuropening stond.
‘Ik heb de verwarming vast aangezet,’ zei Hennie schor. De CV-ketel sprong aan.