Babyfoon (PD)

Twee handen op een buik. Boezemvrienden. Wat kan Peter nog meer over zijn band met Stefan zeggen. Vanavond samen voetbal kijken bij Peter thuis. Zonder Irene in de buurt. Peters vrouw. Die heeft bij een vriendin afgesproken en is pas na de wedstrijd weer thuis. Alleen zoontje Max krijgt misschien nog kuren later op de avond. Peter ziet wel. De babyfoon staat alvast ingeschakeld op de salontafel.
‘Peet, ik breng Max naar boven,’ zegt Irene.
‘Wacht, ik loop met je mee,’ roept Stefan spontaan en springt op van de bank. ‘Eens kijken of je vrouw jullie zoon goed instopt.’ Hij knipoogt naar Peter.
Terwijl de twee samen de trap oplopen, maakt Stefan gekke geluidjes naar Max. Het kindje ligt te kirren in Irenes armen. Peter vindt het geweldig hoe lief zijn maat met hun zoontje omgaat. Hij trekt alvast twee koude pilsjes open.
Uit de luidspreker van de babyfoon hoort Peter de blikkerig vervormde stemmen van Irene en Stefan. Ze zijn in Max’ kamer. Stefan fluistert nu iets. Peter kan het amper verstaan en buigt verder naar voren. Dichter bij de babyfoon. Ruis. Dan weer Stefan die iets zegt.
‘Irene, toe nou… mmm…  Je had het beloofd.’
‘Stefan…’
‘Hoe lang wil je nog zo doorgaan?’
Ruis
‘Waarom zeg je niets?’
‘Stefan…’
‘Wat?’
‘De babyfoon… Hij staat aan beneden.’
Ruis.