De pannenkoek (MW)

‘Ik wil een pannenkoek!’ Het kind werd uit voorzorg al rood om de uitbarsting gemakkelijker te maken
‘Nee lieverd, je krijgt vandaag eventjes geen pannenkoek.’
Daar had het kind op gerekend. Een langgerekt ‘NEE’ in crescendo. De ouders keken elkaar ongemakkelijk aan. Ze probeerden het kind te negeren en nipten door van hun roseetjes. Het kind gooide een stoel omver.
‘Zou je dat misschien niet willen doen alsjeblieft,’ probeerde de man voorzichtig. De vrouw keek stuurs de andere kant op. ‘Zou je niet je boterham proberen?’
‘Ik wil geen boterham. Ik wil een pannenkoek. Ik wil hem nu, anders ga ik niet eten.’
‘He, toe nou.’ De vader trok een ernstig gezicht, ‘je zou het ons een stuk gemakkelijker maken. Je moeder en ik willen ook graag rustig eten.’
Het kind rolde op de grond en ging ruggelings stampvoeten. Glazen rinkelden en een hond begon te blaffen.
De vader stond op. ‘He, kom er nou bij zitten, dan kijken we anders wel even. Je hebt je boterham nog niet eens geprobeerd.’
Het kind probeerde zijn vader te bijten. ‘Pannenkoek!’
De vader knikte begripvol. ‘Ik begrijp dat je graag gezellig een pannenkoek wilt eten. Kom nu maar aan tafel, dan kijken we samen even in het menu.’
Het kind was direct stil en stond op. Hij wierp een snelle blik op het plaatjesmenu en wees een grote pannenkoek aan met smarties, bolletjes ijs en parasolletjes. De Bambino Extra. ‘Die,’ verduidelijkte hij en verliet het terras voor de speeltuin.
Vader wenkte de serveerster en bestelde de pannenkoek. Hij pakte het nippen van de rosé weer op en keek met een blik van ‘het is me wat’ naar de vrouw. Ze beantwoordde zijn toenadering maar half. Ze zuchtte en pakte haar telefoon uit haar tas. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde van de zon te genieten.

De pannenkoek werd gebracht. ‘Lieverd’, riep de vader zachtjes richting de speeltuin, ‘je lekkere pannenkoek is er, kom je?’ Er kwam geen antwoord. Hij keek opzij, maar de vrouw bleef verdiept in haar telefoon. ‘Ik ga hem wel even halen,’ zei hij vriendelijk. Hij stond op en liep naar de speeltuin. Het kind zat onder een speelhuisje en gooide met zand naar een geagiteerde kleuter. Een stel moeders zat op de rand van de zandbak.
‘Lieverd,’ zei de man, ‘je pannenkoek is er.’
Het kind keek verstoord op naar zijn vader. ‘Ik heb geen honger.’
De vader knikte opnieuw begripvol, ‘je zit ook zo lekker te spelen, maar kom eventjes bij ons zitten. Dan kun je je pannenkoekje opeten en ga je daarna weer lekker verder spelen.’
‘Nee,’ wees het kind het aanbod resoluut af, ‘ik heb geen honger. Ik wil geen pannenkoek.’
De man raakte vertwijfeld. ‘Maar schatje, ik heb net de pannenkoek besteld die je zo graag wilde hebben, kun je nou echt niet eventjes komen om hem op te eten? Hij ziet er echt heerlijk uit.’
Het kind schudde zijn hoofd en ging verder met zand gooien.
De man liep terug naar de tafel en ging weer zitten.
‘Hij heeft geen honger meer,’ zei hij berustend, ‘ach, het is ook allemaal zo veel voor zo’n jochie.’
De vrouw stopte de telefoon in haar tas. ‘Zullen we gaan?’
De man knikte en vouwde de Bambino Extra haastig in een servet. ‘Ik neem hem gewoon lekker mee, dan kan hij thuis rustig de pannenkoek eten als hij nog wil.’
‘Jouw feestje,’ zei de vrouw stuurs.
Hij hield de ingepakte pannenkoek met twee handen voor zich en deed zijn best om het smeltende ijs binnenboord te houden. De moeder was naar de speeltuin gelopen en had het kind aan de hand bij zich. ‘Hij heeft honger, zegt hij.’
De man knikte. ‘Zal ik je pannenkoek uitpakken lieverd, dan kun je die nog opeten?’
Het kind schudde wild zijn hoofd. ‘Ik wil geen pannenkoek, ik wil patat.’
De man keek naar de vrouw. Ze keek licht verwijtend terug. ‘Ik ga met hem naar binnen.’
De man knikte. ‘Ik wacht wel even buiten.’
Het kind trok aan zijn moeders arm. ‘Ik wil nu patat.’
‘Dag lieverd,’ zei de man, ‘tot zo.’
‘Ga anders maar,’ zei de vrouw, ‘we zien je over twee weken wel weer.’