Dicky de Picky (MW)

We hebben ons met z’n allen gewoon een beetje in Dicky vergist, denk ik.

Dicky vierde voor het eerst dat wij hem kenden zijn verjaardag. Bij hem thuis. Daar waren we nog nooit geweest. Hij had het adres moeten opschrijven voor ons, want het lag ook een behoorlijk eind uit de richting. Maar goed. We hadden er wel zin in. Met het hele elftal hadden we een cadeau gekocht. Aan het begin van de avond zaten we nog een beetje in te drinken bij Arie thuis. Het zou ongetwijfeld gigantisch druk zijn op dat feestje, dus wilden we wel een beetje een voorsprong hebben… 

Le Memphis (MW)

‘Als we dan toch in Parijs zijn, moeten we naar een nachtclub toch?’ Gek werden we ervan, alsof hij zijn beeld van Parijs nog steeds baseerde op de stripboekjes die bij zijn opa op zolder lagen. Een nachtclub. Wat verwachtte hij dan? Een rokerige gelegenheid op de hoek van een rustiek straatje? Waar mannen met alpinopetten hun Gauloises rookten en je glijerig naar binnen lokten? Waar je achter een bruin tafeltje met een karaf wijn voor je snufferd naar mollige vrouwen zat te kijken die in een konijnenpakje de cancan dansten? Dat verwachtte Ivo er inderdaad van.

Er is die tunnel (PD)

Op 12 oktober bracht een kogel uit het wapen van een regeringssoldaat of misschien meerdere kogels van meerdere regeringssoldaten een Soedanese rebellenleider om het leven. Jarenlang koos hij elke zaterdag lukraak een inwoner uit een van ‘zijn’ dorpen uit om deze te laten vierendelen door jeeps van zijn rebellenleger. Welke ledemaat er statistisch gezien het eerste opgaf en loskwam was onbekend. Ik kon het ook niet tussen de regels door lezen. Een arm hoogstwaarschijnlijk, die lijken zo losjes vast te zitten aan de romp.

Monsterverbond (PD)

Vandaag is een dag van gekken. Alleen ze jubelen in stilte. Anton is niet zo gek als hij er uit ziet, dus het moet gezegd.
‘Het is de dag van de gekken,’ zegt hij niet in het bijzonder tegen iemand in de recreatieruimte, maar meer tegen de collectieve geest van de zaal. Niemand reageert. Ze jubelen, zie je wel, denkt Anton.

Pikorde (PD)

‘En nu we het toch over seks hebben. Ik wil godverdomme ook wel weer eens gepijpt of afgetrokken worden,’ riep Mike.
Lizet bleef even stil. Dit had ze zien aankomen. Al een tijdje. Een ruzie om niets en hij gooit eindelijk zijn pik in de strijd. Dat wat er tussen hen in stond.

Driegangen (PD)

Met een klik valt de deur achter Michel in het slot. Niet hard, niet geruisloos, maar geolied en teder. Hij kijkt de ruimte rond, geeft zijn ogen de tijd om te wennen aan wat hij ziet. Voor hem een bank met twee mannen. Er staat een lege stoel voor. Verder kan hij weinig zien.
‘Welkom, ik ben Kenny.’ zegt de ene die rechts op de bank zit. ‘Goede reis gehad?’
Michel aarzelt, maar Kenny wacht het antwoord niet af.
‘We zullen nog even moeten wachten voor je krijgt waar je voor komt,’ zegt hij. ‘Ga daar maar even zitten. Maak het je gemakkelijk.’ Kenny wijst op de stoel.
Michel neemt plaats. De stoel ruikt naar vers hout en kraakt, maar op een aangename manier.

Het gouden paar (MW)

Vandaag was de eerste keer dat ze meegingen naar de familie van Hugo. Ineke was ondertussen al een paar maanden bij hem, nadat ze, zoals ze zelf altijd zei, een keer niet goed had uitgekeken met oversteken en spontaan in zijn sterke armen was terechtgekomen. Laura zat op de achterbank en keek verveeld naar haar moeder en haar zogenaamde spontaan aangewaaide hulppapa.

De pannenkoek (MW)

‘Ik wil een pannenkoek!’ Het kind werd uit voorzorg al rood om de uitbarsting gemakkelijker te maken
‘Nee lieverd, je krijgt vandaag eventjes geen pannenkoek.’
Daar had het kind op gerekend. Een langgerekt ‘NEE’ in crescendo. De ouders keken elkaar ongemakkelijk aan. Ze probeerden het kind te negeren en nipten door van hun roseetjes. Het kind gooide een stoel omver.

Salim (MW)

Het meest vreemde zijn de dingen die je blijft onthouden. Dat je het liefst zijn gezicht voor je zou zien en de geur van zijn handen zou ruiken? Maar dat je het sterkst de theepot voor je ziet, de gebakken kastanjes, de blikjes met de stuivers? Ik probeer me voor te stellen hoe hij eruit zag, maar ik zie elke dag wat anders. Alleen de oranje regenboog is steeds hetzelfde. Die is er altijd.

Disco 28 (MW)

Het was opnieuw weekend geworden. Stefan stond in een hoek van Disco 28 in Nijkerk. Met een 28 vanwege het huisnummer van de voormalige drogisterij waar op zaterdagen een dancing werd georganiseerd voor de lokale schooljeugd. Wie kon, of durfde, zocht zijn heil elders, maar hij zeker niet. Naast hem stond Patrick. Beiden hadden ze een flesje cola in hun ene hand, met de andere hand plichtsmatig in de zak van hun nieuwe spijkerbroek gestoken. Ze droegen ruitjesbloezen die

Troelstralaan (PD)

Ik word wakker van de telefoon op de overloop. Het geluid  dringt fel en aanhoudend door de dichte deur van de slaapkamer. Als ik op de wekker kijk, zie ik net elf over twee verspringen naar twaalf over twee. Pikdonker. Dan pas dringt het tot mij door dat een telefoontje midden in de nacht niet goed is.

Antraciet (PD)

Langzaam kwam het jonge stel dichter bij Martins kleed met spulletjes. Hij hield ze al een tijdje in de gaten tussen de andere kijkers die niets kochten. De mensen schuifelden voort en keken naar de spullen die lagen uitgestald op de grond en ze wezen en fotografeerden de dingen die ze grappig vonden. De jongen wees net als de rest en lachte. Maakte ongedwongen praatjes met de verkopers. Ze lachten allemaal terug. Het meisje zweeg vooral en knikte af en toe ongeïnteresseerd wanneer de jongen enthousiast over iets was.

De schutterij (MW)

Het was klam, zoals altijd. Monnie had het hoogste woord. Sjiel kende dat inmiddels wel van hem. Hij stond zelf in een hoek bij het biljart ongemakkelijk aan een pint te nippen.

‘Ze kunnen me rug op, de klabakkers,’ hoorde hij Monnie brullen tegen niemand in het algemeen. ‘Ze moeten niet denken dat ik hun loopjochie ben, goddomme nee.’ Monnie dronk stevig door. Hij droogde zijn lippen met zijn mouw. ‘He,’ riep hij opeens naar Sjiel.

De laatste show (LL)

De hoeveelste keer het is dat ik meedoe aan een achterlijk spelletje als dit, weet ik niet meer. Mijn manager Ronnie regelt die zaken, zoals hij alle zaken regelt; van smoothie tot spelshow. Ronnie ja, die kleine dikkerd daar op de eerste rij. Omdat het leven makkelijker is als ik gewoon naar Ronnie  luister in plaats van zelf na te denken of wat hij zegt of wil wel ergens op slaat, doe ik het allemaal

Het vertrek van Willem (MW)

Bij het opstaan kon Willem zich verheugen op het moment dat hij naar zijn werk ging, zodat hij tenminste verlost was van het chagrijn van zijn huisgenoten. Op zijn werk kon hij zich verheugen op de lunch, zodat hij een half uur onbezorgd buiten kon wandelen en aan niets hoefde te denken. En later in de middag kon hij zich weer verheugen op het thuiskomen, waar hij een koude pils uit de koelkast zou trekken om daarmee

Kompjoetur (MW)

De sfeer werd onrustig.
‘Hij zou hier nu wel moeten zijn.’
‘Ik heb bijna tien minuten geleden gebeld.’
‘Ik hoop dat we niet teveel uitlopen door dit gedoe.’
Koffiekopjes werden rondgeschoven. Mensen bladerden wat door hun agenda’s en staarden naar het projectiescherm waar in plaats van de jaarcijfers een egaal blauw vlak te zien was.
Herman nam het woord. ‘Ik stel voor dat we uw presentatie overslaan en doorgaan naar het volgende agendapunt. We komen in de knel met de tijd.’
Albert knikte voorzichtig. Hij kon er moeilijk iets tegenin brengen, maar hij had weken besteed aan de voorbereiding op deze presentatie. Op dat moment schoof de deur open. Een lange jongen stapte binnen en keek onzeker het gezelschap rond. ‘Jullie hadden gebeld?’ vroeg hij zacht.

De poef (MW)

Hij kocht graag spullen op marktplaats. Niet alleen vanwege het voordeel, vooral vanwege de spanning. De spanning van de verwachting als hij bij de mensen langs ging na het maken van een afspraak. Overigens ging hij alleen langs bij vrouwen. Zodat hij op weg naar het opgegeven adres zich voor kon stellen hoe ze was. Afgaand op haar schrijfstijl, of haar naam, was ze groot of klein, blond of rood, dik of dun, maar altijd geil en bereidwillig.

Commode (PD)

Het was een rumoerig stel. Altijd al geweest, sinds ze een paar jaar geleden naast Pieternel waren ingetrokken. En nu was er dat pasgeboren kind van die twee. Het aanhoudende gehuil ’s nachts, deed alle voorgaande geluidsoverlast verbleken. Ze hadden de kinderkamer precies aan de andere kant van Pieternels slaapkamer ingericht. Alleen de muur tussen hun woningen scheidde haar van het helse creatuur.

Wij hebben nog gloeilampen (PD)

Zondag.

Ik knipte de leeslamp aan en moeders lege stoel baadde in het licht.
‘Je kunt toch zelf wel bedenken dat die 40 watt gewoon te veel is. Kijk nou,’ zei ze.
Ik zei dat de man van de winkel mij had gezegd dat het zo beter licht zou geven met dit peertje.
‘Kun je ze niet ruilen?’ vroeg ze.
‘Waarom moet je per se gloeilampen? Er zijn tegenwoordig heel goede spaarlampen te koop,’ zei ik.
‘Dat is ander licht. Ik hou niet van dat nieuwe. Te sfeerloos.’ Ze deed haar armen over elkaar.

Nieuwe baan (LL)

De meeste reizigers stapten zoals altijd uit in G. Mijn tas hoefde ik daarna niet langer op mijn knieën te houden, dus zette ik hem op de stoel naast mij, ook al was het nog maar vijf minuten. Tegenover mij zat een vrouw die hetzelfde deed, de coupé was verder leeg.

Hoewel ik al een dik uur tegenover haar had gezeten, viel de vrouw me nu pas echt op. Haar gezicht was smal, haar

De hospita (MW)

Hans was blij dat hij zich na een jeugd van intellectuele droogte eindelijk aan de studie van zijn dromen kon wijden. Al had hij er wel voor naar een andere stad moeten verhuizen. Nadat hij met moeite afscheid had genomen van het ouderlijk huis, betrok hij een kleine kamer op de eerste verdieping in de rijtjeswoning van Hennie.

Vindrobot (PD)

Het was rumoerig in de klas. Onrustig schoven de kinderen op hun stoeltjes heen en weer. De grote vakantie naderde en wat hen betreft kon dat niet snel genoeg zijn. Meester Bram had andere dingen aan zijn hoofd dan vrijaf van school. Hij overzag zijn klaslokaal. Voor deze kinderen kwam de kerstman nog steeds door de schoorsteen en het paard van Sinterklaas at de wortels uit hun schoentjes. Maar een enkeling geloofde daar niet meer in. Hij wist precies wie. Spelbrekers waren het

Presentatie Petrichor verhalenbundel

Het is de ‘day after’. We kijken terug op een geslaagde boekpresentatie voor een enthousiast publiek. Bedankt allemaal! Tijd om na te genieten voor ons, maar ook weer tijd voor noeste schrijversarbeid. Voor de liefhebbers: check het fotoalbum op Facebook.

Petrichor op Facebook

Hoera, Petrichor is nu ook te vinden op Facebook! Volg daar de vorderingen van onze verhalenbundel.

Making of…

Het zit erop: de fotoshoot voor onze bundel. Natuurlijk was het een beetje spannend, maar hé, alles voor de kunst. Oh ja, met dank aan Intratuin Malden voor de locatie en het gebruik van de gieter.

Werkhanden (LL)

Die angstige, blanke poppengezichtjes. Na dertig jaar zie ik ze nog steeds stuk voor stuk haarscherp voor me, tussen de flarden herinnering. Tussen alle andere gezichten. Mijn eigen gezicht blijft mij tegenwoordig zelfs nauwelijks bij. De plooien en groeven staan steeds dieper in mijn wangen en voorhoofd gekerfd, alsof ik slaap met grote elastieken rond mijn

Versus (PD)

Janos was nooit eerder in deze boekenwinkel geweest. De winkel had de vorm van een pijpenla, waarin aan beide wanden de volgestouwde boekenkasten tot het plafond reikten. Hij had nog nooit een meesterwerk gelezen en nu had hij er twee in zijn handen. Hij moest ze op een laddertje helemaal boven uit de kasten vissen, bij de D en de V. Dat durfde hij trouwens pas toen hij een andere klant die ladder had zien beklimmen.

Petrichor bundel verschijnt begin april 2013

Eindelijk, het is zover! Begin april 2013 verschijnt onze bundel Verhalen bij uitgeverij Palmslag. Tot die tijd zijn we druk bezig met de productie van de bundel. Verwacht dus voorlopig geen nieuw materiaal… Dat mag de pret niet drukken: er valt nog genoeg te lezen hier. Laat gerust weten wat je van de verhalen vindt. Reageer, stuur tweets of deel ’t op Facebook met je vriendjes.

Ruil (PD)

‘Het is een industrie, snap je?’ zei Vasile op droge toon. ‘Een ruil. Jij hebt iets wat mannen bevalt en daarvoor betalen ze je. Simpeler kan het niet.’ Hij opende de deur voor Mirela en liet haar met een handgebaar voorgaan. Ze kon zijn zware lijf maar net passeren. Hij rook naar zweet.
De kamer waar ze binnenstapte was klein, zonder ramen. De ruimte werd voor een groot deel in beslag genomen door een bed met een mintgroen laken over het matras, er lagen wat rode kussentjes in hartjesvorm op.

Levende legende (MW)

“Die man is een levende legende. En wat denk je? Ik kom hem zomaar tegen op straat. Ordinair op de hoek bij de supermarkt. Hij had zijn hand in een vuilnisbak, zijn rug licht gebogen, hoofd zijwaarts met geknepen ogen. Duidelijk graaiend door het binnenste van de bak.

Ware liefde (MW)

Het is verdomd koud. Ik trek mijn kraag omhoog, maar heb eigenlijk te weinig aan. Ik voel in mijn zakken; een paperclip en een paar muntjes. Ik kan maar beter ergens koffie gaan drinken. Aan het einde van de straat zit een goedkope zaak. Onder de brug zit een muzikant, of beter gezegd, een man zonder benen met een gitaar. Hij zingt ontzettend hard een liedje wat me niet bekend voorkomt;

Djinn (PD)

In het donker kon je het eiland niet zien, maar Abass wist dat het dichtbij was. De belofte van een nieuwe wereld. Eenmaal op het eiland van de blanken zouden ze werk krijgen. Een dak boven hun hoofd. Misschien een auto kopen. Een keer had hij er zelf een gezien vlakbij hun dorp. Er zaten twee blanke mannen in. Hij had de mooiste verhalen over het eiland gehoord. Om zijn droom waar te maken, moest hij met Kalu en Bilal, zijn twee zonen, nog een nacht en een dag wachten voor ze de oversteek zouden maken.

Mus (PD)

“Dus ik zeg tegen God: ‘God, als u mij hoort, ik smeek u. Zorg alsjeblieft dat mij zussie beter wordt.’” zei Wim.
“En? Wat zei die?” vroeg ik.
“Niets. Of, nou ja, een paar dagen later gaf ‘ie me een teken. Denk ik.” Wim haalde zijn schouders erbij op.

Ameland (MW)

We hebben zin in iets warms, maar de koffie is op. Ik kan er beter niets van zeggen, want dan is het zeker einde verhaal.
‘De kinderen worden ziek,’ klaagt ze. ‘Ach kom,’ zeg ik, ‘laat ze maar wat kleuren.’

Flirt (MW)

Zoals ze naar me keek, wist ik het zeker. Haar ogen die mij langzaam likkend wenkten. Haar lichaam, gloeiend onder het lamplicht, nodigde me uit. Ik keek opzij. En weer terug. Nee hier, gekkie, lachte ze. Was dat een knipoog? Ik liep op haar af. Dit was mijn kans.

‘Dat is lang geleden,’ zei ze.

‘Ja,’ zei ik en dacht aan hoe de avond af zou lopen.

‘Heb je Victor trouwens al ontmoet?’ Ze trok iemand erbij. ‘Mijn vriend.’

Plannen (MW)

We hadden het er vaak over. Papa wilde liever met de auto. Wij met het vliegtuig. Ik had een landkaart aan de muur. Met vlaggetjes erin. Dat had ik op televisie gezien. Zo had ik overzicht op onze plannen.

Inmiddels konden we gewoon op de fiets. Het ziekenhuis lag om de hoek. Ze konden ons niet vertellen hoe lang mama nog moest blijven, maar dat ze nooit meer zou kunnen lopen, stond vast. De kaart heb ik maar laten hangen.

Dodo (MW)

Opa zat vaak boven, maar ik mocht daar niet komen. ‘Dan stoor je hem,’ hield oma mijn nieuwsgierigheid onverbiddelijk in bedwang. Pas jaren na zijn overlijden nam ik een kijkje op opa’s werkzolder. Rondom stonden kasten tot de nok. Ik bladerde door de boeken. Werkjes van zijn losgeslagen verbeelding. Waardeloos. Ik liet een container komen en ontruimde de zolder, zodat ik er met Christine in kon trekken. Het naambordje ‘Jules Verne’ liet ik aan de deur. Het had wel iets.

Flitsbezoek (MW)

Je kijkt voor je, met je rug naar de rijtjeshuizen. Een open plek die overal kan zijn. Zoals die hoek in Berlijn Kreuzberg. Die rand van Rio de Janeiro. Toen langs het water in Singapore. Alle steden waar je in je leven was, komen terug. Nog even kijken. Niet omdraaien. Hopen dat dit moment blijft duren.

‘Jezus man, waar blijft die bus?!’ hoor je achter je.

‘Mama?’, een kind.

Het is alweer voorbij. Toch was je even niet in Slotervaart.

De parelduiker (MW)

Ik kan het langst van allemaal. Daarom heb ik er zoveel. Na het duiken gaan we naar de markt om de parels te verkopen. Het is dringen, maar ik raak ze altijd kwijt. De toeristen willen thuis graag doen alsof ze ze zelf hebben opgedoken. Laat ze maar. Ik verdien er goed aan. Volgend jaar koop ik een koe. Dan kan mijn moeder melk maken. En misschien eten we over een paar jaar vlees. Ze zeggen dat dat heerlijk is.

Uit (MW)

Het is veel te lang geleden dat ik voor de deur van dit café stond. Vaak dronken, maar nooit alleen. En moet je nu kijken. Verlopen versie van mijzelf. Sylvia! Godverdomme. Waar blijft dat wijf ik moet pissen.

Sterrenslag (PD)

‘Ik zeg het je. Daar komt gedonder van,’ zei zijn drinkmaatje nog tegen Henk.
‘Ik doe het toch,’ antwoordde Henk en liep met gebalde vuisten richting Karel.
Maar Karel zag het gedonder al aankomen en nam zijn maatregelen. Hij verkocht Henk een stomp op zijn neus, nog voor deze met een vinger naar hem kon wijzen.
‘Ik zei het je toch,’ riep het drinkmaatje. Maar Henk hoorde niets. Hij bevond zich nu in een duistere wereld verlicht door uitdovende sterretjes.

Grasduinen (PD)

Geen diarree, zonnesteek of malaria. Trouwens muggen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Of de eindbestemming Thailand is of, dichterbij Heerhugowaard, ook platjes vormen geen gevaar. Zakkenrollers hebben geen schijn van kans en het lokkende kopen kopen van marktkooplui op de soek is aan dovemansoren. Op de terugreis geen jankende kinderen in het vliegtuig. Klappen om de captain te bedanken? Niet nodig. Aan het einde van de reis blader ik terug naar bladzijde 1 en vertrek opnieuw.

Klokkendokter (PD)

Om tien voor half negen stierf de oude klokkendokter van Bern. Alleen, in een verpleegkamer van het Universitätsspital. Dat tijdstip staat vast, want op dat moment begon de bewakingsmonitor naast zijn bed op tilt te slaan, gealarmeerd door het plotselinge wegblijven van adem en hartgeklop. Zes dagen had de klokkendokter de artsen en de verpleegkundigen in het ongewisse gelaten door taal noch teken te geven tot hij op de zevende dag voorgoed met stille trom vertrok.

Aldi (LL)

Ab had zelf ook nooit gedacht dat hij de laatste minuten van zijn leven zou slijten in de plaatselijke

Babyfoon (PD)

Twee handen op een buik. Boezemvrienden. Wat kan Peter nog meer over zijn band met Stefan zeggen. Vanavond samen voetbal kijken bij Peter thuis. Zonder Irene in de buurt. Peters vrouw. Die heeft bij een vriendin afgesproken en is pas na de wedstrijd weer thuis. Alleen zoontje Max krijgt misschien nog kuren later op de avond. Peter ziet wel. De babyfoon staat alvast ingeschakeld op de salontafel.

De kersenbloesem (MW)

Van de weinige zekerheden in zijn leven, had Shunji Watanabe ten minste een zekerheid waar hij rotsvast van op aan kon. Al sinds de ongemakkelijke trouwdag op die regenachtige dinsdag in maart hield hij rekening met het feit dat Nozomi Sayaka op een kwade dag opgenomen zou moeten worden.

Fanny et Christine (RP)

Oom Hans, goede oude oom Hans, die na de dood van Hubert, de vader van S., de studie van S. verder betaald had, en over het verlies van zijn trouwe poedel James, nu een jaar geleden, nooit meer heen was gekomen, was na een kort ziekbed overleden. S. besloot op de terugweg van de begrafenis in Mélisy weer eens een dag of wat in Parijs te blijven. Na een afwezigheid van vier jaar werd het tijd de lucht ervan weer eens op te snuiven.

Bleibtrau (PD)

Daar stond korporaal Bleibtrau dan. Als een sommelier die net met vals enthousiasme een overjarige wijn bij een exquise gerecht had aangeprezen aan een gast in een te sjiek restaurant. Zijn handen hingen slaafs naast zijn lichaam en met geveinsde eerbied staarde hij voor zich uit. Wachtend op het oordeel van de wijn slurpende en gorgelende gast die het goedje in zijn mond rondtolde en op zijn finesse beoordeelde, voordat hij de hele fles zou bestellen. Of niet.

Speciale dag (LL)

Vandaag is een speciale dag, maar eigenlijk ook een dag zoals alle andere. Het grote witte huis staat zoals altijd boven op de berg, de zee er achter. Ik zet mijn auto op de handrem en tel de ramen. Hij is wakker, derde raam op de tweede verdieping, de slaapkamer: gordijnen open. In de tuinen zijn ze bezig, de fontein doet het sinds gisteren weer en dat is goed. Dat stemt hem vrolijk, het geluid van de fontein, dat heb ik ergens gelezen. In de woonkamer op de begane grond zie ik de Portugese vrouw de ramen lappen, zij maakt altijd schoon op donderdagochtend. Ik let goed op of ze wel nauwkeurig schoonmaakt, dat is belangrijk, een nette omgeving. Dat heeft hij weleens gezegd in een interview met die ene meneer, God hoe heet hij ook alweer, ik kom er

Glimp (PD)

‘Ik sprak gisteren een oudere vrouw die als twee druppels water leek op een studievriendin van mij van vroeger.’
‘Misschien familie van elkaar?’
‘Nee, onmogelijk. Maar de gelijkenis tussen die zeventigjarige dame en haar was zo treffend. Ik werd er bang van en heb het gesprek snel afgekapt, omdat ik het niet kon verdragen.’