Salim (MW)

Het meest vreemde zijn de dingen die je blijft onthouden. Dat je het liefst zijn gezicht voor je zou zien en de geur van zijn handen zou ruiken? Maar dat je het sterkst de theepot voor je ziet, de gebakken kastanjes, de blikjes met de stuivers? Ik probeer me voor te stellen hoe hij eruit zag, maar ik zie elke dag wat anders. Alleen de oranje regenboog is steeds hetzelfde. Die is er altijd.

Antraciet (PD)

Langzaam kwam het jonge stel dichter bij Martins kleed met spulletjes. Hij hield ze al een tijdje in de gaten tussen de andere kijkers die niets kochten. De mensen schuifelden voort en keken naar de spullen die lagen uitgestald op de grond en ze wezen en fotografeerden de dingen die ze grappig vonden. De jongen wees net als de rest en lachte. Maakte ongedwongen praatjes met de verkopers. Ze lachten allemaal terug. Het meisje zweeg vooral en knikte af en toe ongeïnteresseerd wanneer de jongen enthousiast over iets was.

Ruil (PD)

‘Het is een industrie, snap je?’ zei Vasile op droge toon. ‘Een ruil. Jij hebt iets wat mannen bevalt en daarvoor betalen ze je. Simpeler kan het niet.’ Hij opende de deur voor Mirela en liet haar met een handgebaar voorgaan. Ze kon zijn zware lijf maar net passeren. Hij rook naar zweet.
De kamer waar ze binnenstapte was klein, zonder ramen. De ruimte werd voor een groot deel in beslag genomen door een bed met een mintgroen laken over het matras, er lagen wat rode kussentjes in hartjesvorm op.

Djinn (PD)

In het donker kon je het eiland niet zien, maar Abass wist dat het dichtbij was. De belofte van een nieuwe wereld. Eenmaal op het eiland van de blanken zouden ze werk krijgen. Een dak boven hun hoofd. Misschien een auto kopen. Een keer had hij er zelf een gezien vlakbij hun dorp. Er zaten twee blanke mannen in. Hij had de mooiste verhalen over het eiland gehoord. Om zijn droom waar te maken, moest hij met Kalu en Bilal, zijn twee zonen, nog een nacht en een dag wachten voor ze de oversteek zouden maken.

Klokkendokter (PD)

Om tien voor half negen stierf de oude klokkendokter van Bern. Alleen, in een verpleegkamer van het Universitätsspital. Dat tijdstip staat vast, want op dat moment begon de bewakingsmonitor naast zijn bed op tilt te slaan, gealarmeerd door het plotselinge wegblijven van adem en hartgeklop. Zes dagen had de klokkendokter de artsen en de verpleegkundigen in het ongewisse gelaten door taal noch teken te geven tot hij op de zevende dag voorgoed met stille trom vertrok.

Bleibtrau (PD)

Daar stond korporaal Bleibtrau dan. Als een sommelier die net met vals enthousiasme een overjarige wijn bij een exquise gerecht had aangeprezen aan een gast in een te sjiek restaurant. Zijn handen hingen slaafs naast zijn lichaam en met geveinsde eerbied staarde hij voor zich uit. Wachtend op het oordeel van de wijn slurpende en gorgelende gast die het goedje in zijn mond rondtolde en op zijn finesse beoordeelde, voordat hij de hele fles zou bestellen. Of niet.

Glimp (PD)

‘Ik sprak gisteren een oudere vrouw die als twee druppels water leek op een studievriendin van mij van vroeger.’
‘Misschien familie van elkaar?’
‘Nee, onmogelijk. Maar de gelijkenis tussen die zeventigjarige dame en haar was zo treffend. Ik werd er bang van en heb het gesprek snel afgekapt, omdat ik het niet kon verdragen.’