Er is die tunnel (PD)

Op 12 oktober bracht een kogel uit het wapen van een regeringssoldaat of misschien meerdere kogels van meerdere regeringssoldaten een Soedanese rebellenleider om het leven. Jarenlang koos hij elke zaterdag lukraak een inwoner uit een van ‘zijn’ dorpen uit om deze te laten vierendelen door jeeps van zijn rebellenleger. Welke ledemaat er statistisch gezien het eerste opgaf en loskwam was onbekend. Ik kon het ook niet tussen de regels door lezen. Een arm hoogstwaarschijnlijk, die lijken zo losjes vast te zitten aan de romp. Anders dan het been. Misschien dat het bij baby’s wel gelijk op ging met die armpjes en worstepootjes. De rebellenleider zou het niet weten. Hij stond er volgens ooggetuigen om bekend zelf nooit te blijven hangen om te kijken wat het eerste losliet.
Ik had het toch wel flinke artikel trouwens bijna gemist. Het stond ergens achteraan in de krant, nog voorbij het economische nieuws. De foto overtuigde mij om het stuk te lezen. Ik zag een groepje soldaten om het lichaam van de rebellenleider. Klein van stuk. De man lag daar in het Soedanese stof, een broekspijp tot ver aan het kruis afgescheurd. Je kon nog net een deel van zijn balzak zien. Een oog was verbrijzeld door een kogel. Zijn schoenen misten. Ik vroeg me af hoe lang de redactie had gebakkeleid voor ze besloten had die foto te plaatsen. De rebellenleider laat drie vrouwen, negentien kinderen en vijf kleinkinderen achter stond er aan het einde van het artikel. 
 Ik leg de verregende krant weer terug op de plek waar ik het op het bankje heb gevonden. Voor de volgende lezer.

Er is die tunnel vlak bij mijn huis. Meestal rust ik even uit op het bankje voor ik door de tunnel ga, vaak om naar de buurtsuper te gaan. Ik wil dat liever niet, door die tunnel, maar er is geen omweg. Er zit bijna altijd een accordeonist te spelen en als hij er een keer niet is, denk ik zijn muziek toch te horen, omdat de galm van de vorige keer nog weerkaatst in die betonnen buis. Rocco Granata’s Marina, Tulpen uit Amsterdam. Ik mag hem niet. Niet alleen omdat het een Oost-Europeaan. Dat weet ik a. door zijn monobrauw, b. zijn stoppelige kinnebak c. zijn blekige huid en d. zijn zwart leren jasje. Soms e. een bontmuts met flappen om zijn oren warm te houden. Bulgarije denk ik. Door het huidige gebrek aan tanden en zijn pokdalige huid kan ik mij moeilijk voorstellen dat daar een jongetje in verstopt zit dat ooit in zijn moederland door zonnebloemvelden rondrende. Dat denk ik tenminste, dat daar zonnebloemvelden zijn. Of misschien ben ik in de war met Oekraïne. Ik mag hem ook niet, omdat hij met zijn drijfoogjes en zijn donker gapende glimlach mij de valse melancholiek van zijn spel opdringt. Ik wil dat niet. Dat ik terug moet lachen en een knikje van verstandhouding moet geven. Wat goed man, dat jij hier ons vermaakt met je wanstaltige muziekinstrument in deze ijzige tunnel. Waarom ga je niet voor een supermarkt ergens in een andere stad zitten. Twee minuten en dertien seconden duurt het voor ik van begin tot eind door de tunnel ben. Het is een flinke tunnel. Ik heb het een keer gemeten om mijn weerstand in een tijdsduur vast te leggen. Ik zou een keer het aantal stappen moeten tellen die in die twee minuut dertien passen.

Een man voor mij gooit een muntje in het bakje dat voor de accordeonist staat en loopt vervolgens semi-dansend verder. Maakt een sprongetje in de lucht. Doet dan een poging om een wals na te bootsen. Hij licht zijn fictieve hoed op voor een vrouw die hem tegemoet loopt. De vrouw geeft geen kick, dat siert haar. Voor wie doet hij het? Wereld kijk, ik dans. Bevrijdend. Moeten jullie ook doen. Vroeger zou het een glimlach bij mij ontlokken. De man loopt op vijf seconden afstand van mij. Net voorbij de tunnel gaat hij een huis binnen. Het lucht op om hem uit beeld te zien verdwijnen. De accordeonmuziek achtervolgt mij nog. Als ik langs het huis loop, zie ik door de ruiten een schim van een vrouw. Misschien is het een secreet dat zich de wettige wederhelft van de walsman mag noemen. In dat geval is zijn vertoon van net een perverse vorm van publieke zelfkastijding.
   Ik stel me voor hoe de walsende man als straf voor zijn uitbundigheid wordt gevierendeeld, zoals bij die Soedanezen gebeurde. Onder begeleiding van de Oekraïner. Ik blijf niet kijken om te zien welk lichaamsdeel het eerste meegeeft. Ik hou immers niet van accordeonmuziek.