Salim (MW)

Het meest vreemde zijn de dingen die je blijft onthouden. Dat je het liefst zijn gezicht voor je zou zien en de geur van zijn handen zou ruiken? Maar dat je het sterkst de theepot voor je ziet, de gebakken kastanjes, de blikjes met de stuivers? Ik probeer me voor te stellen hoe hij eruit zag, maar ik zie elke dag wat anders. Alleen de oranje regenboog is steeds hetzelfde. Die is er altijd.

Het tragische besluit van Thomas (PD)

De stilte in Thomas’ huis was anders. Als een dreigende onrust had het sluipend bezit genomen van de door hem ooit zo gekoesterde leefruimte. Het deed de geluiden die in dezelfde ruimte als de stilte hun eigen recht van bestaan hadden in opstand komen, alsof ze doordrongen waren van de verbroken status quo. Maar in plaats van te verstommen, kozen ze in hun gevecht voor een gepijnigd opdringen aan Thomas.

Teken van leven (PD)

De envelop had twee dagen ongeopend op de eettafel gelegen, voordat Roman Welltrec de moed bij elkaar had geraapt het te openen. Het was het handschrift op de voorkant van de envelop dat hem deed twijfelen en hem angst inboezemde. Vijfendertig jaar geleden zag hij die sierlijke, maar fragiele pennenstreken voor het laatst. Hij had gehoopt die nooit weer terug te zien.