Le Memphis (MW)

‘Als we dan toch in Parijs zijn, moeten we naar een nachtclub toch?’ Gek werden we ervan, alsof hij zijn beeld van Parijs nog steeds baseerde op de stripboekjes die bij zijn opa op zolder lagen. Een nachtclub. Wat verwachtte hij dan? Een rokerige gelegenheid op de hoek van een rustiek straatje? Waar mannen met alpinopetten hun Gauloises rookten en je glijerig naar binnen lokten? Waar je achter een bruin tafeltje met een karaf wijn voor je snufferd naar mollige vrouwen zat te kijken die in een konijnenpakje de cancan dansten? Dat verwachtte Ivo er inderdaad van.

Ellesmere Island – 3 (MW)

Geachte mevrouw Babtillard,

Ongetwijfeld heeft u het nieuws over de verdwijning van uw zoon reeds vernomen. Zelfs in deze onherbergzame streken reist nieuws snel. Vaak sneller dan wij zelf. Het doet me verdriet u te moeten melden dat ook tot op heden wij geen spoor van Bruno hebben kunnen vinden.

Ellesmere Island – 2 (MW)

De zon was nog niet op, maar Baptillard had de voorraad al geteld. Ik hoefde niet te kijken om te weten dat het te weinig was. Te weinig om verder te gaan en misschien net genoeg om terug te komen. Als het mooi weer bleef. En dat was niet waarschijnlijk. Op het moment dat Baptillard ons mondvoorraad terug aan het inpakken was, joeg de sneeuw langs de ruiten. Ik zat op een matras en rookte. Aan sigaretten geen gebrek gelukkig. In de kast hadden we een slof Key West gevonden. Toen Baptillard klaar was met inpakken ging hij naast me op het matras zitten. Ook hij stak een sigaret op. We zwegen.

Ellesmere Island (MW)

Baptillard kwam de hut van de handelspost binnen en ik vreesde wat hij ging zeggen.Het was nog donker toen ik mijn slaapzak uitkroop. Ik was gewekt door honger en de geur van tabak. Baptillard zat in de hoek van de tent de tassen in te pakken. Een verfrommelde peuk hing aan zijn onderlip. ‘Goedemorgen,’ zei ik. Baptillard zei niets terug, maar gooide een sigaret op mijn slaapzak. ‘Hoe laat is het,” vroeg ik toen ik de peuk opstak. Geen beter ontbijt dan een sigaret bij vrieskou.