Het gouden paar (MW)

Vandaag was de eerste keer dat ze meegingen naar de familie van Hugo. Ineke was ondertussen al een paar maanden bij hem, nadat ze, zoals ze zelf altijd zei, een keer niet goed had uitgekeken met oversteken en spontaan in zijn sterke armen was terechtgekomen. Laura zat op de achterbank en keek verveeld naar haar moeder en haar zogenaamde spontaan aangewaaide hulppapa.

De pannenkoek (MW)

‘Ik wil een pannenkoek!’ Het kind werd uit voorzorg al rood om de uitbarsting gemakkelijker te maken
‘Nee lieverd, je krijgt vandaag eventjes geen pannenkoek.’
Daar had het kind op gerekend. Een langgerekt ‘NEE’ in crescendo. De ouders keken elkaar ongemakkelijk aan. Ze probeerden het kind te negeren en nipten door van hun roseetjes. Het kind gooide een stoel omver.

Salim (MW)

Het meest vreemde zijn de dingen die je blijft onthouden. Dat je het liefst zijn gezicht voor je zou zien en de geur van zijn handen zou ruiken? Maar dat je het sterkst de theepot voor je ziet, de gebakken kastanjes, de blikjes met de stuivers? Ik probeer me voor te stellen hoe hij eruit zag, maar ik zie elke dag wat anders. Alleen de oranje regenboog is steeds hetzelfde. Die is er altijd.

Troelstralaan (PD)

Ik word wakker van de telefoon op de overloop. Het geluid  dringt fel en aanhoudend door de dichte deur van de slaapkamer. Als ik op de wekker kijk, zie ik net elf over twee verspringen naar twaalf over twee. Pikdonker. Dan pas dringt het tot mij door dat een telefoontje midden in de nacht niet goed is.

Djinn (PD)

In het donker kon je het eiland niet zien, maar Abass wist dat het dichtbij was. De belofte van een nieuwe wereld. Eenmaal op het eiland van de blanken zouden ze werk krijgen. Een dak boven hun hoofd. Misschien een auto kopen. Een keer had hij er zelf een gezien vlakbij hun dorp. Er zaten twee blanke mannen in. Hij had de mooiste verhalen over het eiland gehoord. Om zijn droom waar te maken, moest hij met Kalu en Bilal, zijn twee zonen, nog een nacht en een dag wachten voor ze de oversteek zouden maken.

Garage (PD)

Soms was Bill in zo’n euforische staat dat de seconden, minuten, uren en dagen die de mens vooruit beweegt, volledig aan hem voorbij gingen. In ieder geval bleven de melk en koekjes die zijn moeder regelmatig bracht onaangeroerd voor de door hem vergrendelde garagedeur staan.

Spätkauf Kuvvet (PD)

Kemal hield van zijn vader en moeder, maar verafschuwde de rol die zij hem hadden toebedacht. Dat bestond er voornamelijk uit dat hij hun appeltje voor de dorst was. Een idee-fixe die zwaar op Kemals schouders rustte. Om hun zo gekoesterde vooruitzicht te temperen had hij het onderwerp een paar keer aangesneden. Zij het bedachtzaam, om hen niet te kwetsen. Eergisteren deed hij weer een poging.