Glimp (PD)

‘Ik sprak gisteren een oudere vrouw die als twee druppels water leek op een studievriendin van mij van vroeger.’
‘Misschien familie van elkaar?’
‘Nee, onmogelijk. Maar de gelijkenis tussen die zeventigjarige dame en haar was zo treffend. Ik werd er bang van en heb het gesprek snel afgekapt, omdat ik het niet kon verdragen.’

Arbeid (MW)

Meneer Chiang betaalt voldoende. Hij zegt dat hij goed voor ons zorgt.
“Als je maar wat harder zou werken,” zucht hij alleen vaak. Ik probeer te doen wat hij wil, maar ik kan niet harder. Ik ben vaak zo moe.
“Ik geef je anders genoeg te eten,” roept hij, “jij bent gewoon lui.”

Ander leven (MW)

We kunnen hem niet meer verstaan, dat is het vooral. Hij kan zeggen dat het door zijn brommer komt. Of dat hij voortaan elke vrijdagavond naar het cafe gaat met zijn vrienden uit klas vijf. Of dat hij zaterdags moet werken. En dat we hem daarom niet meer zien in het zwembad op zondagmiddag. Of langs de randen van de bouwplaats waar we pvc-buizen zoeken voor onze blaaspijpen. Of anders op het voetbalveld. Dat zou hij kunnen zeggen. Maar wij zien dat toch echt anders. Het is dat onuitstaanbaar schorre stemmetje. En hoe hij daarmee loopt op te scheppen over zijn bier en sigaretten. En zijn vriendinnen. Hij kan ons nog meer vertellen. Wij zijn blij dat hij niet meer meedoet.

Woolloomooloo (MW)

Zo van: ‹‹Het zou goed zijn als je iets van de wereld ging zien, Australië of zo. Je oom Theo is daar ook geweest en heeft er zijn vrouw ontmoet, kun je nagaan. Maar daar gaat het natuurlijk niet om, het zijn de indrukken die je opdoet. Zelfstandig zijn.

Garage (PD)

Soms was Bill in zo’n euforische staat dat de seconden, minuten, uren en dagen die de mens vooruit beweegt, volledig aan hem voorbij gingen. In ieder geval bleven de melk en koekjes die zijn moeder regelmatig bracht onaangeroerd voor de door hem vergrendelde garagedeur staan.

Wrong turn (MW)

Achteraf gezien was het allemaal niet zo verstandig. Maar op het moment zelf denk je daar niet aan. Dan zijn je gedachten ver weg. Ze was zo zacht. Zo perfect vanzelfsprekend.

Bekroning (MW)

Het dringt pas tot je door als je je naam hoort noemen. Als alle ogen zich op jou richten en je als vanzelf opstaat. Je ziet jezelf naar het podium lopen. Je omhelst je vrouw. Zoent een vreemde.

Vreselijk gelukkig (PD)

Natuurlijk kwam Karels klap hard aan. Maar ze moest begrijpen dat er regels waren om er samen iets moois van te maken. Karel keek neer op zijn vrouw, die ineengekrompen voor hem lag.

Kunst en cultuur (MW)

Doctor Octagon maaide met zijn laserstraal het halve leger van Mister Mighty omver. ‘Wacht maar,’ gromde deze gelaten en hij spuugde zijn sigaar op de grond, ‘dan heb je buiten mijn magnetisch krachtveld gerekend.’

Nummer 267 (PD)

Norman móest het huis aan de Prinsengracht met eigen ogen zien, voordat hij morgen terugvloog naar Atlanta. Dat was hij de geschiedenis schatplichtig, vond hij. In zijn haast om er te komen, sleepte hij zijn reismaat Connor mee.