Sport en spel (MW)

Op zaterdag speelden we direct na het eten trefbal op het plein. Vaak nog met de aardappels tussen onze tanden zetten we het veldje op. Hein was het fanatiekst. Hard gooien en veel schreeuwen. Maar vandaag was hij stil. Hij bewoog nauwelijks en werd als eerste geraakt. Door Bertho nota bene, de slappeling.

Natte sneeuw (MW)

Haastig stak ik de krant onder mijn arm, ondertussen het dekseltje op de gloeiend hete koffie wurmend. Het was laat. Ik nam de trap met twee treden tegelijk. Het perron was leeg, de trein stond nog klaar. Ik probeerde te rennen, maar moest opletten met die koffie. En het was guur koud. En glad, met die natte sneeuw. Ik had hem dan ook niet zien staan, maar stootte hem wel aan. En hard ook blijkbaar, want hij kukelde zo van het perron af.

Atatürk (PD)

“Je hebt wat gedaan?” Tuygun keek Kemal aan met een mengeling van verbazing en een schaterlach die op doorbreken stond.
“Ben je doof? Dat heb ik je toch net verteld. Trouwens, wist ik veel,” antwoordde Kemal, terwijl hij voelt of de wattenpropjes nog goed op hun plek zitten in zijn neusgaten.

Spätkauf Kuvvet (PD)

Kemal hield van zijn vader en moeder, maar verafschuwde de rol die zij hem hadden toebedacht. Dat bestond er voornamelijk uit dat hij hun appeltje voor de dorst was. Een idee-fixe die zwaar op Kemals schouders rustte. Om hun zo gekoesterde vooruitzicht te temperen had hij het onderwerp een paar keer aangesneden. Zij het bedachtzaam, om hen niet te kwetsen. Eergisteren deed hij weer een poging.

November 1989 (MW)

Samen met de Berlijnse muur viel haar droom in stukken. Wat kon ze nu doen? Haar gekoesterde heilstaat was definitief ten gronde gericht. De mensen dansten en dronken uitzinnig door de straten. Terwijl het allemaal begonnen was voor een wereld die haar zo lief was. Een wereld van eendracht en optimisme.
Ze zat in het raam en rookte. Het was koud buiten. De avond viel en de lichten in de stad gloeiden op. Deze stad die altijd bijzonder zou blijven, maar nooit meer zo speciaal als vroeger. ‘Das war einmal,’ fluisterde ze en lachte om het clichée. Maar het was waar. Het enige sprookje waar ze werkelijk in geloofd had, bleek uiteindelijk niets meer te zijn dan dat. Een sprookje.

Oceaanblauw (PD)

Een jaar geleden leek de sleur waarin Ilona tot dan leefde voorgoed voorbij. Ze had een pact gesloten met Olivier. De beknelling van haar dagelijkse wederwaardigheden zou plaats maken voor een ravissant bestaan ver weg.