Uit (MW)

Het is veel te lang geleden dat ik voor de deur van dit café stond. Vaak dronken, maar nooit alleen. En moet je nu kijken. Verlopen versie van mijzelf. Sylvia! Godverdomme. Waar blijft dat wijf ik moet pissen.

De blindganger (PD)

Was het door het vele turen gekomen, dan moest de pijn in Kamiels ogen al lang verdwenen zijn. Hij had zijn twee kijkers nu al tijden ontzien. Nee, hier was iets fundamenteels aan de hand, dat in niets vergeleken kon worden met zoiets banaals als overmatig en geconcentreerd staren – beroepsmatig of anderszins. Kamiel kon niet anders concluderen dan dat zijn paar ogen de versleten voetveeg van zijn binnenste waren geworden.

Bij de rivier (uit de serie Maria) (MW)

Ik en Maria zijn samen bij de rivier. We praten wat en lachen om elkaar. Dan horen we stemmen achter ons. Ik schrik. Het is vader met zijn vrienden. Ze zouden gaan jagen in het bos, maar zijn blijkbaar de andere kant opgegaan. Ze mogen ons niet zien. Haastig gris ik mijn spullen bij elkaar en sommeer Maria mee te komen. ‘Waarom,’ vraagt ze me. ‘Vader mag ons niet samen zien,’ antwoord ik. Maria haalt haar schouders op. ‘Ik ben je toch gewoon aan het helpen met je huiswerk?’ Ik frons mijn wenkbrauwen: ‘Maria! Het idee alleen al kan me een week huisarrest kosten. Je weet dat ik niet …’. Maria onderbreekt me: ‘Ja, jij niet met mij. Maar ik wel met jou. Ik blijf hier.’

De bluf van Bergonzi (PD)

Het zwart leren ooglapje had een magische aantrekkingskracht op Thomas. Het had iets afstotends, maar hij kon het niet laten er telkens naar te kijken. Even deed het hem denken aan zijn eigen stinkende zweetvoeten, waar hij altijd vol afschuw aan rook, maar hij het niet kon laten er nog een paar keer aan te ruiken. Dat stiekeme genot was bij dit ooglapje misplaatst, hield Thomas zichzelf een paar keer voor om vervolgens dwangmatig naar het goede rechteroog van de man te kijken. Toch was hij blij dat hij de onbekende op wiens linkeroog het donkere lapje rustte, was tegenkomen.

Relaas van een Medusa (LL)

Haar droevige oogopslag trof hem. Verblind was hij door de wereld die zich diep in haar innerlijk verborg, maar haast tastbaar was in haar kijken. Ze keek zonder einde. Hij besloot haar magie te kopen met alle gevolgen van dien: hij zou nooit meer slapen. Zij zou hem wakker houden met haar onophoudelijk zingen.

In de straten van een vreemde stad dwaalde hem en haar en ons. Korte

Vorst (uit de serie Maria) (MW)

Moeder zat onderuitgezakt op de sofa. Ze keek naar de televisie. Haar hand was onder de band van haar rok geschoven, zoals ze vaker deed als ze zich verveelde. Wij zaten aan tafel. Ik was halverwege een legpuzzel. Het rode treinstel en de magnoliastruik lagen er al. Ik werkte aan het onduidelijke gras onderaan en de lichtblauwe lucht boven het chalet. Vader zat naast mij. Zijn pijp walmde, maar niet onaangenaam. Hij las de avondkrant en streek met zijn vrije hand zachtjes door zijn baard. Er werd niet gesproken, zodat ik het ruisen van de populieren goed kon horen. Ook het slaan van de kerkklokken in het dal ontging me niet. Het was vier uur.

Het tragische besluit van Thomas (PD)

De stilte in Thomas’ huis was anders. Als een dreigende onrust had het sluipend bezit genomen van de door hem ooit zo gekoesterde leefruimte. Het deed de geluiden die in dezelfde ruimte als de stilte hun eigen recht van bestaan hadden in opstand komen, alsof ze doordrongen waren van de verbroken status quo. Maar in plaats van te verstommen, kozen ze in hun gevecht voor een gepijnigd opdringen aan Thomas.