Vlirimov (PD)

Toen Vlirimov zijn motelkamer binnenging, liep hij tegen een muur van muffigheid op, vermengd met een verstikkende tabakslucht. De overmatig zwetende receptionist had hem achterdochtig aangekeken toen hij net bij het inchecken vroeg om een niet-rokers kamer. Die zijn er niet, had de man hem kortaf meegedeeld waarbij een misselijkmakende stank van oude koffie en knoflook uit zijn mond was meegekomen. Vlirimov had zijn adem zo lang als hij kon ingehouden om de bedorven lucht niet te hoeven ruiken. Hij had met ja en nee geknikt op de rest van de vragen die hem als formaliteit werden gesteld. Tot slot had de receptionist hem de sleutel overhandigd van zijn kamer op drie hoog. Dat was meteen het moment voor de receptionist geweest om Vlirimov verder te negeren. 
Hij was te moe om zich te storen aan de receptionist. Het duizelde hem en zijn hoofd voelde aan of het elk moment kon knappen. Hij moest beter op zichzelf letten. Een reis van duizend kilometer zonder te stoppen. Gekkenwerk was het. Nog geen uur geleden knalde hij, loom van de slaap, bijna tegen een tractor met een kar vol hooibalen op. Hij was vol op de rem gaan staan en kwam tot stilstand ter hoogte van een verkleurd reclamebord van het wegmotel. Het bord had de uitstraling van een verlepte waternimf, maar wist hem desondanks naar het motel te lokken.
Vlirimov opende het raam om de stank en de warmte uit de kamer te verdrijven. Behoedzaam keek hij over het randje van de vensterbank. Op de binnenplaats beneden hem was het een puinzooi. Lege kratten en dozen met rommel waren achteloos tegen de muur op een hoop gegooid. Iets verderop was de laatste rustplaats van een paar verroeste fietsenrekken die schots en scheef over elkaar heen lagen. Zijn kamer bevond zich aan een van de uiteinden van het hotel dat de vorm van een u had. Hij keek naar de overkant en zag wat de motelgasten aan het andere uiteinde van het gebouw moesten zien als ze zijn kant op keken. Een betonnen blok troosteloosheid. Vlirimov was er van overtuigd dat de architectuur in dit land het exponent was van de grauwe, verbitterde maatschappij waarin ze met z’n allen leefden.
Slechts een paar kamers aan de overkant waren bezet. Vlirimovs blik gleed langs de etages. Een gast met een enorme buik stond met ontbloot bovenlichaam onverschillig over de vensterbank geleund naar buiten te kijken. Een peuk in zijn linkerhand, een halve liter bierblik in het andere. Hij boerde en nam een hijs aan zijn sigaret om daarna achteloos de peuk naar beneden te gooien. Zijn blik bleef onveranderd gericht op iets wat Vlirimov niet kon zien. Een verdieping lager en een paar kamers naar links, ontdekte Vlirimov opnieuw een blote buik. Ook hier was sprake van overgewicht. De man stond in de buurt van het raam maar zijn blik was gericht op de televisie die in de kamer hoog aan de muur was bevestigd. Vlirimov ontwaarde nu ook de geluiden van het spelprogramma waar de man naar keek. Hij walgde van de aanblik van beide mannen en liet zijn ogen rustten op een kamer precies tussen de blote buiken in. Zijn vermoeidheid maakte acuut plaats voor opwinding toen hij een halfnaakte vrouw door de kamer zag lopen. Een witte handdoek op haar hoofd getooid en een zwarte bh, voor de rest was ze naakt. Hij fixeerde zijn blik op haar vagina met een streepje schaamhaar er boven, even recht als een te korte landingsbaan. Een tinteling ging door zijn kruis. Ze verdween uit het beeld. Het zal toch niet, dacht Vlirimov, maar opnieuw verscheen de vrouw in zijn zicht. Het was te lang geleden dat hij een naakte vrouw had gezien. Vlirimov kon niet goed besluiten of dit een geschenk of een straf was, maar hij hoefde daar niet lang over na te denken. De vrouw keek naar buiten en moest de spiedende Vlirimov hebben ontdekt. Ze keek even naar hem, maar leek niet geschrokken van de voyeur op drie hoog aan de overkant. Voordat hij zijn blik afwendde had ze de gordijnen van haar kamer al dichtgeschoven. Vlirimov was even later op bed gaan liggen. De slaap was voor even weggedrukt door het beeld van de vrouw. Hij moest zijn opwinding kwijt en begon zich langzaam af te trekken. Hij zag voor zich hoe de vrouw bovenop hem op zat, wiegend met haar heupen en hij diep in haar stootte. Haar borsten hingen over haar bh en ze had nog steeds de handdoek op haar hoofd gedrapeerd. Die handdoek. Het gevaarlijk balancerende stuk stof nam hem zo in beslag dat zijn stijve steeds slapper werd tot het verschrompeld was tot een toestand waarin het geen zin meer had om verder te gaan. Hij staarde naar het plafond en sloot zijn ogen. Met zijn hand op zijn slap geworden lid viel hij in slaap.